งานวิจัยต่าง ๆ พบว่า เวลาตอบสนองมัชฌิมของบุคคลที่มีความวิตกจริต ในระดับสูงจะไม่ต่างกับบุคคลที่มีในระดับต่ำแต่ว่า คนที่มีความวิตกจริต ในระดับสูงจะมีค่าความผันแปร (variability) ของการตอบสนองในระหว่างการทดสอบมากกว่า โดยสะท้อนให้เห็นในค่าเบี่ยงเบนมาตรฐานของเวลาการตอบสนองกล่าวอีกอย่างก็คือ ในการทดสอบบางคราว คนที่มีอารมณ์ไม่เสถียร จะตอบสนองเร็วกว่าค่ามัชฌิมมาก แต่ในการทดสอบอื่น ๆ ก็จะช้ากว่ามากนักจิตวิทยาได้เสนอว่า ความผันแปรเช่นนี้สะท้อนให้เห็นถึงสัญญาณรบกวน (noise) ในระบบประมวลข้อมูลของบุคคล หรือถึงความไม่เสถียรของการทำงานทางประชานขั้นพื้นฐานเช่นในระบบควบคุม และสัญญาณรบกวนเช่นนี้มีแหล่งเกิด 2 แหล่ง คือ การมีใจหมกหมุ่น (preoccupation) และกระบวนการไวตอบสนองต่าง ๆ (reactivity process)[34]

งานปี 2007 ศึกษาสัญญาณรบกวนในพฤติกรรมชีวิตประจำวันโดยใช้แบบคำถามวัดความขัดข้องทางประชาน (Cognitive Failures Questionnaire) ซึ่งเป็นการวัดแบบแจ้งเองของความถี่ที่เกิดการ "slip" (ผิด) และ "lapse" (พลาด) ของการใส่ใจ (และทั้งสองเป็นความขัดข้องทางประชาน)โดยการ "ผิด" เป็นการทำผิด และการ "พลาด" เป็นการไม่ได้ทำแล้วตรวจสอบว่ามีสหสัมพันธ์กับระดับวิตกจริต วัดโดย BIS/BAS scales และ Eysenck Personality Questionnaire หรือไม่นักวิจัยพบว่า คะแนนส่วน CFQ-UA (Cognitive Failures Questionnaire-Unintended Activation) ที่แสดงการทำงานที่ไม่ได้ตั้งใจ มีระดับสหสัมพันธ์สูงสุดกับความวิตกจริต (r = .40) เทียบกับค่าสหสัมพันธ์กับ CFQ โดยรวม (r = .26) ที่อยู่ในระดับสำคัญ หรือเทียบกับส่วนย่อยของ CFQ อื่น ๆนักวิจัยเสนอว่า ผลที่พบ บอกเป็นนัยถึงความเป็นธรรมชาติจำกัดเฉพาะพิเศษของสัญญาณรบกวน ที่สัมพันธ์มากที่สุดกับการ "ผิด" ของการใส่ใจ ลั่นไกภายในโดยระบบความจำเชื่อมโยง (associative memory)หรือกล่าวอีกอย่างก็คือ อาจจะบอกเป็นนัยว่า สัญญาณรบกวนทางใจ โดยมากเป็นการทำงานทางประชานที่ไม่เกี่ยวกับสิ่งที่กำลังทำ เช่น ความกังวลใจหรือการมีใจหมกหมุ่น[35]